Transsiberie express deel 2

Dag 18, vrijdag 17 maart 2017
Op het station is het een levendige bedoening. De stationshal zit vol met mensen met een opvallend oosterser uiterlijk dan ik van de Russen gewend ben, wellicht zijn het Mongolen. Veel grote tassen, kleurige dekens, veel mannen maar ook oma’s en vrouwen met kinderen. Een kind krijgt openlijk de borst, een man knapt een uiltje op de vloer, een jongen speelt met wat kinderen en er wordt smakelijk gegeten. Een fraai schouwspel zo rond middernacht. 
De trein vertrekt stipt op tijd zoals dat hier gaat. Ik bel even met het thuisfront en richt dan mijn plekje in. Ik slaap weer op het bovenste bed maar ben inmiddels behoorlijk behendig geworden in het klimmen en afdalen. Dit keer in mijn coupé voor de verandering Russen, 3 stuks waaronder eentje rond de 25 maar nog steeds geen woord Engels. Ik vind het wel even prima en hou me wat afzijdig. De reis naar Irkutsk duurt ruim 34 uur, twee nachten en 1 dag. We stoppen op 29 tussenstations en doorkruisen dit keer maar 1 tijdzone, inmiddels +7 t.o.v. Nederland. 

Dag 19, zaterdag 18 maart 2017
Gelukkig wordt het gesnurk van de mannen overstemd door het gehobbel van de trein en slaap ik prima. Ik wordt echter wakker van een luid telefonerende man die blijkbaar net is ingestapt en het niet nodig vind om rekening te houden met andere reizigers, iets waar meer Russen last van schijnen te hebben. Het landschap is eerst wat vlak maar langzamerhand verschijnen er meer en meer heuvels en bergen. En wederom veel berkenbomen, inmiddels een geruststellend beeld. Het fascineert me dat in de kleine dorpjes tussendoor daadwerkelijk mensen wonen en leven. De soms zeer kleine huisjes van hout en platen moeten vermoedelijk hele gezinnen beschermen tegen de barre omstandigheden. 
Op de wat grotere tussenstops komen er mannen met oranje hesjes en grote hamers om de ijspegels van de onderkant van de trein af te slaan en stapt de politie af en toe in voor een kleine controle. Ondertussen gaat de trein steeds harder hobbelen wat het lopen met een beker heet water steeds lastiger maakt. En terwijl de Dire Straits over het geluid van de trein heen spelen, besef ik me hoe blij ik ben dat ik dit doe. Dat ik op dit moment in een trein zit midden in Siberië en ondanks een stabiele thuissituatie toch heb besloten om naar een totaal andere wereld te gaan. Misschien ben ik door deze stabiele situatie en lieve vrienden en familie juist wel in staat om dit te doen. Ik voel me enorm gesteund door iedereen. Door de reacties, de lieve berichtjes en door de vele (praktische) aandenkens die ik mee heb van iedereen. Het zakmes waar ik mijn gember mee snij, het speciale zakje waar mijn toetsenbord in zit, een wishing stone aan mijn rugzak, een heerlijke gezichtscreme en ga zo maar door. Het is fijn om iedereen op die manier toch dichtbij te hebben.

Dag 20, zondag 19 maart 2017
Helaas overstemt het gehobbel van de trein dit keer niet het gesnurk van 2 Mongoolse verkouden mannen dus ik breng de nacht door met het kijken van films, deels op een klapstoel op de gang. Het is fascineren wat een gebrek aan slaap met je doet. Het haalt het slechtste in je naar boven, lijkt je geheugen aan te tasten, heeft invloed op je eetlust en je smaak en ook je behoefte om dingen te ondernemen neemt af. Desondanks raap ik mezelf en m’n spullen bij elkaar, zeg zo vriendelijk als ik kan gedag tegen de twee mannen en stap uit de trein. Nieuwe stad, nieuwe kansen, nieuwe mensen, let’s go.. 

Mocht je reageren onder het reisverhaal, geef dan aub je voor en achternaam op aangezien ik meerdere mensen ken met bepaalde voornamen.