Luang Prabang: de schoonheid en de schaduw van Laos

Luang Prabang: de schoonheid en de schaduw

Dag 119 t/m 125, dinsdag 27 juni t/m maandag 3 juli 2017

Laos
Laos werd in 1893 veroverd door de Fransen en na de Japanse bezetting in de tweede wereldoorlog in 1954 onafhankelijk. Het land kreeg het zwaar te verduren in de tweede Indochinese oorlog, de Vietnamoorlog. Het werd zelfs zwaarder gebombardeerd dan Duitsland en Japan in de tweede wereldoorlog samen. Nog steeds worden er in bepaalde regio’s onontplofte bommen ontdekt, zijn er nog steeds fanatiekelingen actief die de strijd nog niet hebben opgegeven en heerst er ook hier een levendige handel in opium. 

Nynke en ik hebben besloten om na de Gibbon Experience op te splitsen en ieder ons eigen weg te gaan. Ik vertrek na een dagje uitrusten met de zogenoemde ‘slow boat’ richting Luang Pabang, ook wel de parel van de Mekong genoemd. De boot is inderdaad niet erg snel maar een prima manier om in alle rust over de rivier uit te staren en te kijken naar het leven aan de oevers. De Mekong is met bijna 5000 kilometer een van de langste en belangrijkste rivieren in Azië. Ze ontspringt in China en loopt via de grens van Laos en Thailand, door Cambodja naar Vietnam. 

Na twee dagen op de boot waar ik weer diverse andere backpackers met interessante ervaringen ontmoet, kom ik aan in Luang Prabang. Vanwege de kolonisatieperiode is de stad een prettige mix van Frankrijk en Azië waarin goede koffie, brood, koloniale architectuur, tempels en veel monniken samen zorgen voor een fijne plek om even te blijven hangen. Zelfs jeu de boules is hier een populair tijdverdrijf. Omdat ik hier op mijn visum voor Vietnam moet wachten heb ik de gelegenheid om even rustig aan te doen en te genieten van de sfeer. Laos staat er om bekend dat het tempo overal een tandje lager ligt dan in andere Aziatische landen en dat bevalt me wel. Het aanbod aan spectaculaire activiteiten of bezienswaardigheden is niet heel uitgebreid maar ik heb dan ook inmiddels mijn deel aan tempels en mooie uitzichten wel gehad. Meer tijd dus om van de sfeer van de stad te genieten en meerdere malen over de heerlijke avondmarkt te struinen. 

Waterval
Een van de belangrijke bezienswaardigheden net buiten de stad is de Kuang Si waterval die sommige mensen zelfs bestempelen als de mooiste in heel Zuidoost-Azië. Nu heb ik hier nog niet zo gek veel watervallen gezien maar ik snap al snel wat er bedoeld wordt. De waterval ligt in een compleet afgelegen gebied met aan de voet een ‘Bear Rescue Centre’. Het heeft verschillende lagen waarvan de een nog mooier is dan de andere. Het water heeft een onrealistische blauwgroene kleur en de natuur lijkt zich om de verschillende lagen heen te vormen. Met een brug en een behoorlijk twijfelachtig pad omhoog kom je op de top waar wederom een meertje is compleet met visjes die aan je voeten knabbelen en een schommel boven het water. 

De Schaduw
Toch heeft de dag bij de waterval een kleine schaduw over zich heen. In Zuidoost-Azië gebeuren aan de lopende band verkeersongelukken, zelfs 40% van het totale cijfer wereldwijd. In de toeristische gebieden zijn logischerwijs dus ook een groot aantal toeristen betrokken en wij zijn op de weg naar de waterval helaas getuige van de ernstige gevolgen hiervan. Het gebrek aan veiligheidsmaatregelen en persoonlijke beschermingsmiddelen, het gebrek aan toezicht, de matige tot slechte kwaliteit van de wegen en de hoge mate van onwetendheid dragen bij aan het grote aantal slachtoffers. Ook speelt de regering in de betreffende landen een grote rol. De cijfers die vanuit daar naar buiten worden gebracht zijn vele malen lager dan de ziekenhuizen daadwerkelijk registreren, zo blijkt uit meerdere onderzoeken. Dit blijkt ook uit het gebrek aan aandacht wat er jaren was voor de gevaren van het ‘tuben’ in een van de andere bekende steden in laos, Vang Vieng. Bij deze activiteit dreven jongeren in een binnenband van een vrachtwagen over de rivier waarbij ze verschillende barren langs gingen. Bij de betreffende barren werd vervolgens dermate veel alcohol geschonken en drugs ter beschikking gesteld dat er een behoorlijk aantal slachtoffers viel op de rivier wat niet bij te houden was.

Toen in 2011 het dodental was gestegen naar 27, greep de overheid onder druk van de Australische autoriteiten in en werd het tuben aan banden gelegd en tal van andere gevaarlijke activiteiten permanent gesloten. Ook het aanbod aan drugs was voorheen openlijk geaccepteerd zoals ‘happy pizza’s, mushroom shakes’, opium en wiet en stond gewoon op de menukaart. Helaas zijn nog steeds veel backpackers die geen idee hebben van de gevaren, roekeloos handelen en er klakkeloos vanuit gaan dat de snelheid, kwaliteit en beschikbaarheid van medische hulp hetzelfde is als in het Westen. Ik blijf toch maar gewoon een helm dragen en me aan de snelheid houden, blijf nuchter tijdens gevaarlijke activiteiten en drink mijn Gin tonic wel gewoon op een stoel in een bar. 

##