Myanmar/Burma, het land van met vele kleuren

Myanmar/Burma, het land van met vele kleuren

Dag 91, dinsdag 30 mei 2017

Myanmar, tot 1989 Burma geheten, is toeristisch een zeer onontdekt land in Zuid Oost Azië. Na jarenlange onderdrukking door het militaire regime en de langste burgeroorlog ter wereld, is het land vanaf 2012 weer toegankelijk voor toeristen. De democratische partij onder leiding van Aung San Suu Kyi lijkt wat meer ruimte te krijgen en de vrijheid om de partij aan te hangen en dit te uiten is niet langer strafbaar. Aung San Suu Kyi kreeg in 1990, na gewonnen maar niet erkende verkiezingen, huisarrest welke 15 jaar duurde en was daardoor zelfs niet bij het overlijden van haar man. Ze is door haar tomeloze en toegewijde inzet voor een betere toekomst een boegbeeld van de vrijheid en democratie van Myanmar geworden en alom geëerd.

Het land huisvest vele verschillende etnische groepen die er vanuit de Britse kolonisatieperiode zijn gekomen en welke in het noorden nog steeds met elkaar in oorlog zijn. Dit gedeelte, alsmede een aantal grensgebieden zijn voor toeristen daarom nog steeds niet toegankelijk. Inmiddels hebben er de afgelopen jaren een aantal positieve veranderingen plaatsgevonden. Na mislukte verkiezingen in 2010 waren de verkiezingen in 2015 succesvol, werden er handelsverdragen gesloten, politieke gevangenen vrijgelaten en werden de dialogen met de verschillende etnische groepen hervat.

Het verschil met andere Aziatische landen is direct te merken als we het land binnen komen. Op de Friendship Bridge, de grensovergang, lopen bedelende kinderen, zitten vrouwen in vodden met kinderen aan hun borst en zie je meteen het verschil in onderhoud en straatvuil. 

Hpa-an
We vinden met behulp van een vriendelijke meneer bij de grenspost, die daar uiteindelijk natuurlijk een kleine fooi voor vraagt, een pinautomaat, een sim kaart en een taxi, en gaan onderweg naar Hpa-An. Gedurende de 4 uur durende rit doorkruisen we vele kleine dorpjes, landweggetjes en verlaten gebieden met hier en daar een kraampje langs de kant van de weg. We zien de kleurrijke bevolking die allemaal, ook de mannen, in traditionele rokken gekleed zijn en de armoedige huisjes waarin ze wonen. Zo’n 90% van de bevolking kauwt op pakketjes van betelbladeren gevuld met betelnoten en vaak tal van andere ingrediënten. Het heeft een honger onderdrukkende werking en geeft een opgewekt/euforisch gevoel. Het is echter een zeer onsmakelijk gezicht, de tanden verkleuren permanent en het is erg verslavend. Naast dit, geeft het ook een tekenend straatbeeld. Overal zie je spugende mensen en rode vlekken op de grond. Als men het niet op de grond kwijt kan of toevallig niet bij een raam zit, spuugt men het in een plastic zakje, toch netjes.

In Hpa-an huren we een scooter om in alle vrijheid de omgeving te verkennen en wat bezienswaardigheden aan te doen. We bezoeken een grot met een pagode en meerdere boeddha’s, en een grot waar je van voor tot achter geheel door kunt lopen in een half uurtje. Het blijft toch iedere keer weer een bijzonder natuurverschijnsel. Aan het einde van de grot liggen wat kleine vissersbootjes die je voor een euro per persoon over een klein riviertje en onder de rots door weer naar de andere kant brengen. Een betoverend tochtje wat eigenlijk nog meer indruk maakt dan de grotten zelf. Midden tussen de rijstvelden, omgeven door de meest prachtige natuur en stilte, vergezeld door een ander bootje met zwaaiende locals, lachende monniken en giebelende kinderen. 

Dag 92, woensdag 31 mei 2017

Het beste uitzichtpunt van de omgeving schijnt vanaf Mount Zwegabin te zijn, een ruim 700 meter hoge berg met een aantal pagodes op de top. We lezen dat je op de top kunt slapen maar die informatie is helaas niet meer accuraat dus moeten we in 1 dag op en neer. Een pittige klim met 34 graden en een luchtvochtigheid van meer dan 80%.  We besluiten na 3,5 uur klimmen, 1,5 uur afdalen, beiden een keer gevaarlijk te zijn gevallen en beide 4 liter water te hebben gedronken en weer uitgezweet, dat we dit niet te vaak of zelfs gewoon maar niet meer moeten doen. Het uitzicht is mooi maar zeker niet ‘life changing’ maar het was een hele ervaring. De berg ligt in een park met meer dan 1000 buddha beelden. In het park zijn een stuk of 20 mensen aan het werk in de tuin die, als ze me in het zicht krijgen, allemaal stoppen met werken, elkaar aanstoten en lachend en giechelend attenderen op het wel heel vreemde verschijning op hun werkplek. In Myanmar ben je als buitenlandse toerist echt nog een zeldzaamheid en dat is duidelijk merkbaar. Zo’n beetje iedereen kijkt om, zwaait, lacht of roept wat. Aan de andere kant van het park scharen zich een aantal kinderen om ons heen, delen we lolly’s en bananen uit en maken we selfies. 

Het land is arm, onderdrukt, gekwetst en verwaarloosd, maar ook kleurrijk, meer dan vriendelijk, gastvrij en vol met hoop. Ik voel me er prettig en kijk uit naar de komende weken. 

##