Chengdu, praktische problemen, panda’s en een hele grote Buddha

Chengdu, praktische problemen, panda’s en een hele grote Buddha

Dag 66, donderdag 4 mei 2017

De treinrit was dit keer geen nachtmerrie maar gewoon wat oncomfortabel.  De bedden blijven keihard, er lag een baby verderop te huilen midden in de nacht en een klein snurkje kwam af en toe door mijn oordoppen heen. Maar ik had het onderste bed, meer ruimte dus en er zat een erg aardige Chinese studente tegenover me die een aardig woordje Engels sprak. 

Op het station wordt ik geholpen door een vriendelijke gezinnetje die me begeleiden naar de metro als ik mijn hostel niet kan vinden brengt een vrouwtje van een paar gebouwen verder me tot aan de deur, de lift in en tot in de huiskamer van het hostel. 
Dan begint het gedonder. De wifi werkt maar mijn vpn werkt niet meer (omleiding voor de Chinese anti google politiek) waardoor ik niet kan zoeken naar een treinverbinding naar mijn volgende locatie. Er schijnt geen directe trein te zijn dus ik moet uitzoeken en keuzes maken maar zonder internet wordt dat toch lastig. De frustraties en dingen die niet lukken stapelen zich op en zo verlies ik een halve dag. Reizen is niet allen msar leuk en makkelijk. Goed, 5 uur en 3 hulplijnen later heb ik eindelijk een nieuwe vpn dus weer verbinding en een plan voor de komende dagen. Ik ontmoet een Engels sprekend Chinees meisje in het hostel die me vervolgens helpt alle treintickets te kopen en ik trakteer mezelf op een ijsje.  Mijn dag is weer goed. 

Dag 67, vrijdag 5 mei 2017
Vandaag staat het Panda Breeding Centre op het programma, daar waar Chengdu wereldwijd bekend om staat. Alle grappige filmpjes die je ziet van panda’s komen hier vandaan. In 1993 werd het centrum geopend en was daarmee het eerste onderzoekscentrum voor een bedreigde diersoort open voor publiek. Het is voor bezoekers opgezet als dierentuin maar een aantal educatieve onderdelen ontbrekend gelukkig niet. In de korte films, documentaires en musea is duidelijk dat men hand in eigen boezem steekt als het gaat om het uitsterven van de panda's. Men zegt hierin letterlijk: ‘wij hebben dit probleem gecreëerd, het is nu dus ook aan ons om er alles aan te doen om het op te lossen.’ 

Vanaf het moment dat iemand ooit een panda had gevangen en tot gezelschapsdier had gemaakt werd er direct grote jacht gemaakt op de dieren en werd het een soort mascotte van China. Iedere keer als een hoogwaardigheidsbekleder van een land China bezocht, werden er een of meerdere panda’s cadeau gegeven. Pas toen men ontdekte dat het de spuigaten uitliep en er te weinig panda’s in het wild overbleven werd er ingegrepen en werd het centrum opgericht. Met succes, want na veel mislukte pogingen worden er nu tussen de 10 en 20 panda’s per jaar geboren in het centrum.
Panda’s zijn maar 1 keer per jaar gedurende 12 uur vruchtbaar dus natuurlijke of kunstmatige bevruchting is niet makkelijk. Als dat eenmaal is gelukt, is het onmogelijk om dit vast te stellen tot aan de bevallig die na 11 weken tot zelfs 11 maanden kan plaatsvinden. Het jong wat dan geboren wordt weegt maximaal 150 gram, zo’n 12 centimeter lang en volledig roze en onbehaard. Pas na een aantal maanden zijn ze zelfstandig genoeg om zelf te eten en zich voort te bewegen en lijken ze op de panda’s zoals wij ze kennen. 

Ik heb normaal gesproken niet zo heel veel met dierentuinen en ben ik vaak snel uitgekeken, maar ik kan hier uren rondlopen en naar zowel de volwassenen als de kleintjes kijken. Ze zijn speels, lui en extreem onhandig en door de tekening en hun bijna menselijke kenmerken bij een dergelijk ‘wild' dier zijn ze enorm innemend en intrigerend. Toch blijft het in de basis natuurlijk jammer dat het centrum nodig is en dat ik naar dieren in gevangenschap kijk terwijl we in Nederland vandaag onze vrijheid vieren.  Wil je zelf zien hoe de panda's leven, eten en spelen? Er is een livestream op http://www.ipanda.com

Dag 68, zaterdag 6 mei 2017
De Giant Buddha van Leshan, 100 km van Chengdu, werd gebouwd rond het jaar 700 in de hoop de wilde rivier te temmen en de schepen een veilige oversteek te geven. Dit is gelukt, want door het bouwen van de Buddha is er zoveel steen uitgehakt en in de rivier terecht gekomen, dat de stroming is veranderd en de rivier een stuk rustiger is geworden.  Het beeld is 71 meter hoog en uniek in zijn soort. Oorspronkelijk zat er een houten overkapping over maar deze is door de Mongolen verwoest. Men hecht grote waarde aan de betekenis van de Buddha en er gaat zelfs een verhaal dat tijdens de grote aardbeving in de sichuan regio, de Buddha zijn ogen sloot. Verder is het tegenwoordig natuurlijk gewoon een toeristische trekpleister en vandaag is dat niet anders. Als ik de berg op loop wordt ik omsloten door chinese tourgroepen inclusief luidsprekers en boven op de berg begint het lange wachten. Het beeld staat namelijk aan de rand van de rivier en de trappen er naartoe zijn steil en smal. Uiteindelijk sta ik 1,5 uur samen met vele duizenden Chinese toeristen in de rij. Best link nog, want Chinezen zijn namelijk niet gewend om netjes op hun beurt te wachten dus je moet nog uitkijken dat je niet van de trap geduwd wordt. Het beeld is inderdaad indrukwekkend groot en tussen het poseren door kan ik zelf ook nog wat leuke plaatjes schieten. In de lange rij ontmoet ik ook een leuk 18 jarig Chinees meisje waarmee ik samen het niet toeristische maar uiteraard weer fysiek inspannende gedeelte van het park bekijk, een deel met misschien nog wel mooiere delen en uitzichten dan waar de grote groepen op af komen. 

Op de weg terug richting mijn trein besluit ik op een willekeurig punt uit de bus te stappen. Ik beland in een niet toeristische wijk met een lokaal marktje. Op deze markt worden je kleren versteld aan de kant van de weg, vindt je de producten vers van het land en kun je een kip uitzoeken die vermoedelijk nog achter het stalletje voor je geslacht wordt. Dit is een echte lokale markt waar ze dus ook geen westerlingen gewend zijn. Ik voel dus 100% van de mensen me van top tot teen centimeter voor centimeter bestuderen. Ik dacht dat ik er na twee weken wel aardig aan gewend was maar dit is toch nog even een tandje erger dan ik tot nu toe heb meegemaakt. Ik besluit dan ook na een half uurtje dat het wel weer genoeg is, koop een appel en loop terug naar de bus. Hoe fijn het ook is om af en toe even spontaan ergens uit te stappen en geen toeristen te zien, soms is het na een tijdje toch wat ongemakkelijk en zou het fijn zijn om in alle anonimiteit even rond te snuffelen. 

##