Transsiberie express deel 3: Irkutsk - Ulaanbaatar

Transiberie  express deel 3:  Irkutsk – Ulaanbataar

Dag 26, zaterdag 25 maart 2017
Ik ben ruim voor 6 uur wakker want ik ben als de dood om me te verslapen. Ik pak mijn tas in, neem afscheid van Noemie en haast me naar een bus. Ik heb er zin in. Bus 80, daar kwam ik ook mee dus dat zal goed zijn. Dat blijkt correct, maar de bus rijdt volgens Google Maps steeds verder van het station. Snel eruit dus en de andere kant op. Ik stap echter uit op een kruispunt met 4 verschillende bushaltes dus ik besluit het toch maar even te vragen. Een meisje stuurt me in de richting van de tramhalte dus ik stap in de eerste tram die voorbij komt. Prima gedachte natuurlijk maar ik had iets beter op het tramnummer moeten letten. De conductrice vraagt me, uiteraard in volledig Russisch, waar ik heen moet en vertelt me dat ik in de verkeerde tram zit voor het treinstation. Weer eruit dus. Nu heb ik de goede, ik weet het zeker. De aardige conducteur bevestigt mijn twijfelachtige zekerheid en ik wordt slechts een klein beetje zenuwachtig van het tempo van de tram en de steeds dichterbij komende vertrektijd van de trein. Om mijn aandacht af te leiden van dingen die ik toch niet in de hand heb en de snijdende banden van mijn backpack in mijn schouders, knoop ik een gesprek aan met de conducteur en maak een selfie. Als ik aankom op het station heb ik nog precies tijd genoeg om een kopje koffie te halen en spring ik in de trein. In werkelijkheid stuntel ik mezelf het trappetje op, laat mijn boodschappentas vallen en gooi ik bijna koffie over de strenge Chinese conducteur heen. Onder iets wat klinkt als protest of ‘waarom ben je er nu pas’ in het chinees, helpt hij me toch met mijn spullen en begeleidt hij me naar mijn coupé. Ik raak al aardig gewend aan hoe deze dingen gaan. 

In mijn coupé tref ik dit keer geen Russen maar de 52 jarige David uit Portsmouth, Engeland. In de coupé naast ons zitten 5 Duitsers die me direct meevragen op hun 10 daagse rondreis door Mongolië. Ik bedank vriendelijk al zijn het enorm aardige  gasten zo blijkt later. 
Met David praat ik de eerste twee uur honderduit. Ik ben de eerste niet Russische toerist die hij in 3  weken tegenkomt dus ik besef me ineens nog meer hoe uniek het is dat ik in contact gekomen ben met Noemie. David blijkt al 10 jaar theatermanager te zijn en heeft zijn baan opgezegd en huis en haard achtergelaten om te gaan reizen, klinkt bekend. We praten over het verschil tussen toeristen een reizigers, over dat we eigenlijk best een sneeuwstorm hadden willen meemaken in Siberië en over kunst, theater en politiek. We houden het verder luchtig, lachen om de ‘silly things’ van ons land en cultuur en kijken vooral ook veel naar buiten. 
Het landschap verandert van de ijzige vlakte van het Baikalmeer in besneeuwde gebergtes, een enkele berkenboom en eindeloos veel kleine houten huisjes. De zon schijnt en langzamerhand maakt de sneeuw plaats voor dorre vlaktes en bergen, en een enkele koe. Sommige dorpen of steden die we passeren proberen zich zo te zien te ontwikkelen maar het is duidelijk dat nog niet de hele stad daarvan profiteert. Het aandeel troosteloos uitziende gedeeltes neemt nog niet af. 

De reis van Irkutsk naar de hoofdstad van Mongolië, Ulaanbataar, duurt bijna 24 uur en heeft slechts 7 tussenstops maar is inclusief een aantal uren wachten bij de grensovergang. Als we bij die grensovergang komen, lijkt het aanvankelijk hetzelfde als een normale stop. Dan komt er eerst een man met een hond voorbij. Vervolgens loopt er een strenge dame de coupé in en vraagt of we iets aan te geven hebben. Dan moet het luik onder de bank open, de backpack eruit, de backpack open en de halve backpack leeg. Lastig, maar als dat het is dan valt het nog alleszins mee. Maar we zijn pas net begonnen, zo blijkt. Het paspoort wordt grondig gecontroleerd, meegenomen, nog een keer naast je gezicht gehouden (look at me!) en uiteindelijk teruggegeven. Daarna volgt de migratiekaart en visum, vervolgens is er wederom een bagage check en een volledige cabine check, tussendoor nog twee formulieren met paspoort informatie en na afloop nog een migratieformulier van Mongolië. Uiteraard worden de zijkanten, de onderkant en de bovenkant van de trein ook onderworpen aan een grondige inspectie. Als ik vroeg naar bed had gewild dan had ik mooi pech gehad. Maar ik vind het natuurlijk allemaal veel te interessant dus ik wacht met spanning af wat er komen gaat en of de andere passagiers alle controles ook zo glansrijk doorstaan. 
Na bijna twee uur zet de trein zich weer in beweging en kunnen we gelukkig weer gebruik maken van het toilet. Na ongeveer een kwartier komt er iemand langs met een formulier. Invullen maar weer dan. Dan stopt de trein weer, worden alle gordijnen dicht gedaan, worden wij ook geacht dat in de coupé te doen en begint het circus weer. Paspoort wordt gecheckt, ingenomen, formulieren worden ingenomen, backpack uit de bank, backpack open, backpack half leeg, backpack weer vullen, backpack weer dicht en in de bank. En dan David natuurlijk nog. Vervolgens een hond en weer een grondige cabine check door een behendige Mongoolse dame en na het inleveren van alle formulieren en het doorstaan van alle checks en kritische blikken, krijgen we gelukkig ons paspoort ook weer terug. Waarom we de gordijnen dicht moeten doen is ons een raadsel maar er gebeurt vanalles buiten. Het lijkt alsof we van locomotief wisselen of dat er andere delen aanhaken maar vragen of bekijken kunnen we het helaas niet. We hebben in ieder geval voldoende lol om het hele schouwspel en ik heb  natuurlijk stiekem den last foto’s gemaakt.

Tot zover de beleving van de grensovergang., ik ben klaar voor Mongolië!